Ο χάρτης με τα ναρκοπέδια αλλά και άλλες πολύτιμες πληροφορίες για το UC-38 είναι από το βιβλίο
Der handerlstrieg mit U-booten του Urno Spindler (Berlin 1941) . Eπίσης ένα πολύ καλό βιβλίο για το UC 38 είναι το Die UC-Boote der kaiserlichen Marine 1914-1918 του Harald Bendert. Το βιβλίο αυτό αναφέρεται και αναλυτικά στα πλοία που βύθισε το υποβρύχιο.
Η σημαντική αυτή βοήθεια στην έρευνα ήρθε από τη Δανία και τον Ove Rasmunsen και το αρχείο του.Ο Κος Rasmunsen μου έχει στείλει πολλές φορές σημαντικές και σπάνιες πληροφορίες και τον ευχαριστώ θερμα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Απαντηση στο σχολιο σας στην ιστοσελιδα του Συλλογου Οικολογων Υδρας η «Η Υδραίισα Φώκια»
Απαντήσεις σε όσους επιζητούν νηφάλια, αντικειμενική συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων μαζί μας, αυτοδύτες και ελεύθερους δύτες
Φίλοι και φίλες, αυτόνομοι δύτες
ασφαλώς δεν θα θέλατε ούτε εσείς να αρχίσουμε διάλογο με τους είρωνες, τους ψευτόμαγκες, τους τσαμπουκάδες ανώνυμους που εκ του ασφαλούς μας παρουσιάζουν ένα πρόσωπο που σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τους ανθρώπους της θάλασσας.
Μας κατηγορείτε αδίκως ότι βλέπουμε τη θάλασσα από video-wall και μαθαίνουμε από διαλέξεις τα ζητήματα που αφορούν τις καταδύσεις και τον κόσμο της θάλασσας. Δεν θα ήταν σωστό να αρχίζαμε με τα βιογραφικά μας σημειώματα, προβάλλοντας ένα θέμα που έχουμε ζήσει τα σαράντα χρόνια που ασχολούμεθα με ό,τι εμπεριέχεται στο στοιχείο θάλασσα.
Έχουμε γράψει, έχουμε δημοσιεύσει δεκάδες κείμενα, λογοτεχνικά τα πιο πολλά, για την επιρροή της θάλασσας στη ζωή μας. ΄Ετσι και από τα παρακάτω στοιχεία θα καταλάβουν ορισμένοι ότι δεν πρέπει να βιάζονται να κάνουν κριτική χωρίς να γνωρίζουν τους ανθρώπους που κριτικάρουν.
Περισσότερο μας στενοχώρησαν παρά μας έθιξαν τα σχόλια των ανωνύμων αυτόνομων δυτών. Από σεβασμό και ευγνωμοσύνη στη θάλασσα έχουμε αυτές τις απόψεις ως ελεύθεροι δύτες και άνθρωποι που έκαψαν τις φλέβες τους, κατέστρεψαν την υγεία τους γιατί δε θέλησαν ποτέ με δανεικό αέρα να θαυμάσουν τη φύση, γνωρίζοντας ότι θα μπορούσαν ίσως μια στις τόσες να υποκύψουν στον πειρασμό και να κτυπήσουν κάποιο ψάρι με την πλήρη άνεση του αστροναύτη που πατάει στο φεγγάρι.
Δε σημαίνει ότι όλοι οι αυτοδύτες υποκύπτουν στον πειρασμό.
Αλλά φίλοι κακά τα ψέματα, το 80% των αυτόνομων δυτών καταδύονται για να ψαρέψουν. Το έχουμε διαπιστώσει αυτό στα σαράντα χρόνια ζωής μέσα στα καϊκια και στις οκτώ με δέκα φορές που έχουμε γυρίσει όλα τα νησιά και τις παράκτιες περιοχές της πατρίδας μας. Μακάρι να ήμασταν υπερβολικοί. Δεν είμαστε όμως.
Έχουμε δει αυτόνομους δύτες να χτυπάνε 50 και 60 κιλά ψάρια κι ύστερα να φωτογραφίζονται μ’ αυτά χωρίς τις μπουκάλες βέβαια, και ίσως κάποιοι απ’ αυτούς να βάλανε και τη φωτογραφία τους στα σχετικά περιοδικά.
Στις δεκάδες φορές που βγήκαμε σε εκπομπές στην τηλεόραση συμβουλεύοντας τους ελεύθερους δύτες τί πρέπει να προσέχουν κατά τις καταδύσεις τους και προτρέποντάς τους να αγοράσουν ή να δανειστούν το κλασικό βιβλίο του Παπαγρηγοράκη, καταγγέλλαμε και αυτά τα γεγονότα. Και μάλιστα προτρέπαμε τους φίλους των αυτόνομων δυτών που χτυπούσαν ψάρια με την ευκολία που τους δίνουν οι μπουκάλες, να μη δεχτούν να συμφάγουν μαζί τους.
Σε εκπομπές δε με τον μετέπειτα αρχηγό του Λιμενικού Σώματος κ. Ουσατζόπουλο, από κοινού και ο καθένας από την πλευρά του, εμείς ως έμπειροι, ας μου το επιτρέψει ο κύριος Vassilis αυτό, άνθρωποι της θάλασσας, και ο κύριος Ουσατζόπουλος ως διοικητής της Λιμενικής Αστυνομίας, τονίζαμε πόσο καταστροφικό είναι να σκοτώνονται τα ψάρια με μπουκάλες χωρίς να τους δίνεται καμία δυνατότητα να ξεφύγουν, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι ένας καλός αυτοδύτης μπορεί και στα 50 μέτρα να κατέβει και να χτυπήσει τις «μάνες» που θαλαμώνουν στα 35 με 40 μέτρα, εκεί δηλαδή που η θερμοκρασία είναι πιο σταθερή, συνεχίζοντας τη ζωή στη θάλασσα.
Το γνωρίζετε καλά φίλοι, ότι κι αυτοί που δήθεν κατεβαίνουν για όστρακα κάνουν την ίδια δουλειά, έχουν την άδεια για όστρακα αλλά οι περισσότεροι ψαρεύουν ψάρια, όπως κάνανε και οι παλιοί σφουγγαράδες, όχι όλοι φυσικά, αλλά οι πιο πολλοί.
Τί θα μείνει στο τέλος απ’ αυτή την έρημη θάλασσα;
Στα σαράντα χρόνια αυτά αποκτήσαμε φίλους ανάμεσά σας κι όλες οι κουρασμένες κουβέντες γινόντουσαν νηφάλια μεταξύ μας στην ανταλλαγή επισκέψεων από καϊκι σε καϊκι. Διαφωνούσαμε για τα αυτονόητα αλλά παραμέναμε φίλοι. Αυτό υπαγορεύει η κοινή μας αγάπη για τη θάλασσα.
Εμείς είχαμε το κουράγιο να διαφωνήσουμε ευθέως και χωρίς υποκρισίες. Διαφωνήσαμε και διαφωνούμε για το θαλασσοκτόνο νομοσχέδιο «Καταδύσεις αναψυχής». Η θάλασσα είναι ένας άλλος κόσμος, όλοι το ξέρουμε. Είναι ένα ξένο για μας ουσιαστικά σπίτι. Είναι σαν να καλεί κάποιος στο σπίτι του επισκέπτες για να δουν τους πίνακες ή ό, τι όμορφο πράγμα έχει κι οι επισκέπτες μπαίνουν μέσα σ’ αυτό το φιλόξενο, μοναδικό, μαγικό, μυστηριακό «σπίτι» με λασπωμένες μπότες, καταστρέφοντας την ηρεμία και τη γαλήνη του περιβάλλοντος χώρου.
Κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου στη θάλασσα διαταράσσει το οικοσύστημά της. Είναι μια εισβολή ουσιαστικά, η οποία γίνεται επειδή ο άνθρωπος είναι αυτός που είναι και είναι ταγμένος, δυστυχώς αργά ή γρήγορα, να καταστρέψει το χώρο, τον οποίο η φύση με τόση ευγένεια και τόση αγάπη ετοίμασε για να ζήσει αυτός και τα παιδιά του.
...Ανεμότρατες γδέρνουν ανελέητα το βυθό, κάθε λογής συρόμενα εργαλεία καταστρέφουν βιότοπους, αναποδογυρίζουν και διαλύουν αρχαία ναυάγια, μπουκαλοφόροι εφορμούν τη νύχτα, αλλά και ασεβείς ελεύθεροι δύτες με φακούς και μπαταρίες αυτοκινήτου στη βάρκα, ιδιωτική αλιεία εκτός προδιαγραφών, πλούσιοι άνθρωποι που δεν έχουν ανάγκη στερούν το μεροκάματο από τους ψαράδες με χιλιάδες αγκίστρια και οργιές δίχτυα, εκπαιδεύουν τους φιλιππινέζους που είναι στην υπηρεσία τους κι εκείνοι περιμένουν τη σοδειά με τις πλαδαρές τους κοιλάρες να γουργουρίζουν στα πολυτελή κότερα.
Ναί, κάτι πρέπει να κάνουμε παιδιά, όλοι μαζί, αλλά όχι με κατάρες, ύβρεις και αγενείς παρεμβάσεις. Εμείς ήμασταν ανέκαθεν υπέρ των θαλασσίων πάρκων σε περιοχές που δεν υπάρχουν αρχαία και ευπαθή θαλάσσια οικοσυστήματα.
Δεν κολακεύουμε τους Έλληνες αυτοδύτες, δεν έχουμε ακούσει μέχρι σήμερα αυτά τα σαράντα χρόνια ότι Έλληνας αυτοδύτης συνήργησε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο σε πράξεις αρχαιοκαπηλίας. Γι’ αυτό λέμε ότι, δεν πιστεύουμε πως Έλληνας αυτοδύτης θα μπορούσε να μεταβληθεί σε αρχαιοκάπηλο.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, είμαστε μάρτυρες βάναυσης αρχαιοκαπηλίας από Γάλλους αστυνομικούς αρχαιοκάπηλους που εσύληαν ένα πολύτιμο αρχαίο ναυάγιο του 2ου π.Χ αιώνα στα ευλογημένα από το Θεό και τους ανθρώπους νερά της Ύδρας.
Κι αφού μας περνάτε για οικολόγους του καναπέ, ανθρώπους του σαλονιού που εκ του ασφαλούς κρίνουμε συλλήβδην τους αυτόνομους δύτες, αναγκαζόμαστε να σας πούμε ότι ο ιδρυτής και πρόεδρος του Συλλόγου μας Μανόλης Τσακίρης συνεπλάκη με τη σπείρα αυτή των αδίστακτων Γάλλων αρχαιοκαπήλων αστυνομικών, τους έκοψε στα 25 μέτρα τον αέρα ύστερα από μάχη σώμα με σώμα και τους οδήγησε βοηθούμενος από τον Υδραίο ναυτικό Νίκο Τρύπο μαζί με τις πολύτιμες αρχαιότητες που είχαν εν τω μεταξύ ληστεύσει από το ναυάγιο, στο Λιμεναρχείο Ύδρας.
Οι λήσταρχοι αυτοί του πολιτισμού μας καταδικάστηκαν σε εννέα μήνες φυλακή και πήραν χάρη αφού εξέτισαν τους 4 μήνες της ποινής τους, από τον τότε πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο, ύστερα από προσωπική παρέμβαση σ’ αυτόν του τότε προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Ζισκάρ Ντ’ Εστέν.
Όλα αυτά έγιναν το 1977.
Το ζήτημα αυτό απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα των ελληνικών και ξένων εφημερίδων, ο δε πρόεδρος του Συλλόγου μας βραβεύτηκε για τη σωτηρία αρχαίων ελληνικών θησαυρών από την Ακαδημία Αθηνών στην πανηγυρική συνεδρία της το Δεκέμβρη του 1977
Ρωτήστε τον Γιάννη τον Βυρίνη, παλιό αυτοδύτη, αγαπημένο φίλο του προέδρου μας, για την ιστορία του προέδρου μας σε σχέση με τη θάλασσα, καθώς επίσης και το παλιό επίσης αυτόνομο δύτη κι επίσης φίλο του προέδρου μας, Πάνο Καμμένο που η διαφωνία μας για το νομοσχέδιο, αυτός όπως ξέρετε ήταν υπέρ και βοήθησε πολύ στο να ψηφιστεί, δεν μας εμποδίζει να έχουμε μαζί του μια θερμή οικογενειακή φιλία.
Σ’ αυτόν τον πολιτισμό των σχέσεων πιστεύουμε φίλες και φίλοι, γιατί όλα τα μέλη του Συλλόγου εμφορούνται από τα ίδια ιδανικά.
Και τώρα ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΚΡΑΤΑΓΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΠΟΣΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΝΟΜΟΥΣ ΔΥΤΕΣ ΟΤΑΝ ΑΔΙΚΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙ ΣΘΕΝΑΡΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΞΑΜΕ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΚΑΚΟΥΡΓΟΔΙΚΕΙΑ.
Οι παλιότεροι δύτες θα θυμούνται τον τραγικό θάνατο του αυτόνομου δύτη που ψάρευε νύχτα με τους συντρόφους του στα Αντίκυρα. Ο άτυχος αυτοδύτης Χρυσάφης έκανε αποπίεση στα 25 μέτρα, ενώ από τη μέση τους κρέμονταν έξι εφτά στείρες και ροφοί. Εκεί του όρμησε ένας τεράστιος γρύλος σύμφωνα με τις περιγραφές του συντρόφου του, που έκανε επίσης αποπίεση στο ίδιο βάθος, του οποίου το όνομα δε θυμόμαστε πια, αλλά ξέρουμε ότι έχει παντρευτεί στο Μανταμάδο της Μυτιλήνης.
Ο Χρυσάφης πέθανε μέσα σε 5 λεπτά. Τότε έγινε μια δίκη στο Κακουργοδικείο της Άμφισσας, διότι η οικογένεια του Χρυσάφη πίστευε ότι πέθανε αβοήθητος από τους συντρόφους του από χτύπημα προπέλας της εξωλέμβιας μηχανής του ζόντιακ και όχι από το δάγκωμα του ψαριού.
Ο άδικα κατηγορούμενος αυτοδύτης πήγε και βρήκε τον πρόεδρο του Συλλόγου μας στην Εθνική Τράπεζα, όπου ήταν τότε πρόεδρος των Εργαζομένων και του ζήτησε να τον υπερασπίσει στο δικαστήριο, γνωρίζοντας από τις συνεντεύξεις που αναφέραμε πιο πάνω στην τηλεόραση ότι είχε ειδικές γνώσεις από δαγκώματα καρχαριών, ιδιαίτερα από τους γρύλους, μια που αρκετές φορές είχε δει δαγκώματα σκύλων σε βλάχους ή σε ροφούς που δεν πρόλαβαν να τους φάνε και θαλάμωσαν.
Ο πρόεδρος του Συλλόγου μας δεν γνώριζε ούτε το θύμα, ούτε τον άδικα κατηγορούμενο αυτοδύτη. Κι όμως πήγε στην Άμφισσα και συνετέλεσε κατά πολύ στην αθώωση του αυτοδύτη, παρ’ ότι ήταν φύσει και θέσει εναντίον του ψαρέματος με αυτόνομες συσκευές.
Αυτό τί αποδεικνύει αγαπητοί αυτοδύτες; Μήπως, οι αγενείς ανωνυμογράφοι και όποιοι άλλοι «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» μας οφείλουν μια συγγνώμη; Λέμε, μήπως;
Ναι, είμαστε υπέρ της συνεργασίας μαζί σας και υπέρ του διαλόγου.
Εμείς ζητάμε να χαρακτηριστούν όχι μόνον οι περιοχές όπου έχουν επισημανθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού τα ναυάγια, αλλά και πολλές άλλες περιοχές όπου υπάρχουν ενδείξεις και αποδείξεις ότι υπάρχουν εκεί ναυάγια. Γιατί, φίλοι, υπάρχουν Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί, Γερμανοί, Ολλανδοί, Τούρκοι, Ισραηλίτες και λοιποί που δεν νομίζουμε ότι μόλις ανακαλύψουν ένα αρχαίο ελληνικό ναυάγιο ή διάσπαρτα μέλη του θα αρχίσουν να κλαίνε από συγκίνηση και το πρώτο πράγμα που θα κάνουν θα είναι να ειδοποιήσουν τις ελληνικές αρχές. Έτσι δεν είναι;
Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση να διαβάσετε ένα τόσο μακρύ κείμενο, αλλά ήταν πολλές οι απαντήσεις που έπρεπε να δοθούν. Προπάντων έπρεπε να γνωριστούμε και ελπίζουμε να τα καταφέρουμε στο τέλος.
Υ.Γ.
Για τις φώκιες τώρα. Έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι οι φώκιες θα έχουν περισσότερους εχθρούς όσο θα λιγοστεύουν τα αλιεύματα από τη ρύπανση, από την παράνομη ιδιωτική αλιεία, από τη δηλητηρίαση εν πολλοίς του περιβάλλοντος από τα ιχθυοτροφεία που δεν τηρούν τις προδιαγραφές που έχουν τεθεί για τη λειτουργία τους, επίσης από τα ανεπεξέργαστα λύματα των κατοικημένων νησιών.
Δυστυχώς αυτό το πιστεύουν και πολλοί επαγγελματίες ψαράδες. Εμείς εδώ και 20 χρόνια μιλάμε με τους ψαράδες, από τη Νεάπολη ως την Αίγινα και πιστεύουμε ότι πολλοί από αυτούς έχουν κατανοήσει το γενικότερο πρόβλημα της ένδειας της θάλασσας.
Είναι γνωστό σε όσους καταδύονται και σε όσους γνωρίζουν τη βιολογία της φώκιας, πως μπορεί να αντιδράσει μια φώκια από το φόβο της στην εμφάνιση ενός αυτόνομου ή ελεύθερου δύτη στη σπηλιά της, που τη θεωρεί ασφαλές καταφύγιο. Δεν είναι λίγες οι φορές που σε τέτοιες περιπτώσεις οι φώκιες από το φόβο τους μπορούν ακόμα και να αποβάλουν.
Αυτά προς το παρόν.
Συλλογος Οικολογων Υδρας η «Η Υδραίισα Φώκια»
Δημοσίευση σχολίου